Herbert Sonneville
Fotografie digitaal & analoog
Wanneer neem ik een foto?
Voor outdoor reportages is het eenvoudig. Als allerlei boeken en kaarten verslonden zijn over
een thema, rijpt al snel een idee voor een foto.
Indien mogelijk is verkenning per fiets ideaal. Goede stapschoenen kunnen natuurlijk ook.
Onderweg is een babbeltje met passanten steeds een deel van het plezier.
Soms ben je een dolende reiziger zonder meer, soms zie je de beelden rondom je heen vliegen.
Dat is het spel.
Voor de fotograaf heeft een foto alvast een nostalgische waarde. Indien meerdere mensen de foto
leuk vinden is er kans op “fotografie”.
Uiteraard ben ik geboeid door de” klassieke fotografen”. Maar ook sites met beeldbanken openen
een wereld van mooi onbekend vrij werk.
Zoals de meeste mensen heb ik ook een muzikale honger.
Ik draag nooit een walkman, een optreden bijwonen of dagelijks een uurtje muziek vind ik leuker.
Akoestische ensembles zijn fotogeniek. Gelukkig vind ik daar mijn favoriete muziekstijlen.
Vele muziekgenres brengen steevast een arsenaal aan microfonen in stelling voor hun optreden.
Een waar visueel spinnenweb van draden en mikado’s waar de fotograaf doorheen moet.
Iedereen kent een foto in van een zingende nonkel of tante met pal in het gezicht een “ijshoorntje”
en behorende schaduwpukkel door de spotlight.
Ieder zijn smaak natuurlijk.
Neem ik elke foto volgens een uitgekiend concept? Soms fotografeer ik “just for fun”.
Soms denk ik aan deze bijzondere anekdote:
In een documentaire zag ik een natuurfotograaf door zijn fototoestel turen.
Een zeldzaam sneeuwluipaard “wandelt” rustig door de zoeker van het toestel.
Een unieke kans, maar hij drukte niet af!
Hij nam expliciet geen foto, het documentaire team keek toe en begreep het gedrag niet.
Hij keek hen aan, de repliek van de fotograaf was eenvoudig: ” Just for fun.”
Herbert Sonneville
Veel kijkplezier,